Zderzenie trzech pokoleń, polskiej kultury i Święta Bożego Narodzenia z momentem coming outu homoseksualnej wnuczki/córki/siostry. Film zrealizowany kamerą VHS, którego akcja rozgrywa się w tradycyjnym polskim domu, w którym mieszka starsza pani (88) z dorosłymi dziećmi: Danutą (55) i Jerzym (61). Zaściankowość mieszkańców bloku postkomunistycznego ściera się z nowofalową artystką i filmowczynią. Dokument o niewiedzy i strachu przed tym, co nowe, zapakowany jest w kwintesencję prostych słów, wzorów i stereotypów.

Punktem wyjściowym filmu jest postać Marii Sterna – kobiety, która żyła w Szczecinie w czasach PRL-u. Postać jest wektorem do podróży w czas, w którym żyły nasze matki, ciotki i babcie. Maria Sterna zmarła na początku lat dwutysięcznych, pozostawiając po sobie szereg dokumentów medycznych, zdjęć i ubrań w opuszczonym domu popadającym w ruinę. Chęć zrozumienia tego, jaka mogła być Maria i jak funkcjonowało się w Polsce w czasach PRL-u, pozwala widzowi zatopić się w nostalgiczny pejzaż wizualny pełen kobiecych opowieści, które mogą uzmysłowić współczesnym kobietom, jak wyglądało życie, dojrzewanie i kultura w erze przedinternetowej. Film stwarza pole do powstającego dialogu między przeszłością a teraźniejszością, niejako tłumacząc nam nasze matki i ciotki, sugerując, dlaczego są takie jakie są, jak wyglądała kultura, moda, trendy w świecie odciętym od zachodnich mediów, które ówcześnie są tak popularne. Chcąc zrozumieć kobiety powyżej 50. roku życia, należy zatopić się w obrazie lat ich młodości, gdy macierzyństwo, praca i kariera zawodowa wyglądała całkowicie inaczej niż dziś.