Długość: 7'
Z początku tylko 16 zdjęć z 1992 roku, ukazujących prosty ruch, połączonych w wariacje rytmiczne. Każdy obraz przypisany jest nucie w 12-nutowej skali, do momentu gdy wizualny fakt siadania łączy się z muzycznym, stając się komicznym. Potem: niebieskie niebo, białe chmury czarne krzesła i zmysłowe zadurzenie się w chwytliwym brzmieniu z Nowego Orleanu, oraz dwuwymiarowy świat w 25 klatkach na sekundę, jednak pełen rotacji, refleksji, wyrafinowania, poklatkowości, piksilacji, rotoskopii i iluzji, aż do punktu oszukania samego siebie w tym rozbudowanym autoportrecie, który zaczyna się zdjęciem z dzieciństwa, zrobionym 20 lat przed powstaniem filmu, a kończy rysunkiem starszego mężczyzny 20 lat po nim.
