Mieszkanie babci jest rekonstrukcją. Rzeczy z poprzedniego życia kupione są na pchlich targach w Buenos Aires. Zdjęcia ludzi, którzy zniknęli są wyobrażeniem. Wcześniejsze rozmowy z innymi babciami o okresie między 1976 a 1983 r. są skondensowane do poziomu poezji. Wszystko jest animowane, ale prawdziwe. Tylko w ten sposób to, co jest nie do pomyślenia staje się możliwym do ukazania: 30 tysięcy dzieci, kobiet i mężczyzn, którzy zniknęli podczas dyktatury Generała Videla i nigdy potem ich nie widziano. Dzieci, które urodziły się w obozach koncentracyjnych były przekazywane rodzinom, które służyły wojsku i terrorowi. Ich babcie szukają ich po dziś dzień.