Film przedstawia wyjątkowość chwili mijania innego pociągu nocą, kiedy okna tego drugiego wagonu stają się plamami światła w czarnej pustce, wrotami do innego świata. Pojedyncze okna zwolnione są do 10% czasu rzeczywistego, uwydatniając ruch pasażerów z równoległego wagonu. Ścieżka dźwiękowa tego „drugiego” miejsca, której źródłem jest wnętrze pierwszego wagonu, jest dopasowana tempem do obrazu, stając się abstrakcyjnym hukiem wtórującym czarnej pustce.