Film za pomocą muzyki i obrazów przyrody opowiada uniwersalną historię przemijania natury, ale także człowieka. Życie i świat reprezentowane są przez rezerwat Świdwie, który widzimy oczami dziecka, młodzieńca i dojrzałego człowieka. Bohater nie tylko obserwuje, ale także wsłuchuje się w dźwięki natury, towarzyszy im, próbuje dołączyć do nich, pozostawiając jednak widzowi wolność w ich odbiorze i interpretacji. Części filmu podzielone są utworami muzycznymi, z których każdy ma zupełnie inny charakter, zadanie i przekaz. 

Film jest 25-minutową impresją poetycką do muzyki Pawła Kornicza, szczecińskiego kompozytora. Mottem jest poszukiwanie dzikiej natury bielika w człowieku. To swego rodzaju odwrócenie tradycyjnej koncepcji postrzegania tego ptaka jako symbolu, w którym widzimy „ludzkie” cechy – męstwo, odwagę, wierność czy władczość. Autorzy filmu, a przede wszystkim aktorzy, odkrywają pieśnią bielika w człowieku zwierzęcą drapieżność, dzikość, instynkt, a także popęd i seksualność. Wyrazem artystycznym jest przede wszystkim taniec. W filmie występuje około 50 aktorów, w naturalnych plenerach zobaczymy między innymi członków Orkiestry Perkusyjnej Gamelan, a także wielu chórzystów.

Wzrok dziki, suknia splugawiona krwią, w rękach nóż i toporek, a po chwili bezduszny morderca zadaje śmierć niewinnym ofiarom. I do tego za pieniądze! Czy tacy właśnie byli dawni rzeźnicy? Bractwo Śpiewacze z Tanowa odtworzyło pieś cechową z XIX wieku, która wiele wyjaśnia. Złap się mocno fotela i zanurz się w przerażająco prawdziwą, ale jakże piękną Pieśń Rzeźnicką. Ballada Rzeźnicka pochodzi ze Śpiewnika dla Przemysłowców Wydawnictwo Nadwiślanin 1895 r. Gniezno.